Proza, beletrystyka, publicystyka - Język: polski, Wydawnictwo: Sowa

Co mi się zrymowało i zostało, czyli: owoc gruntownej czystki w moim zbiorniku na ważne świstki.
Grzegorz Sobierajski (1930) architekt-urbanista, także składacz rymów. Nakaz pracy: wykonawstwo w którym autorytet zdobywał wiedzą, umiejętnościami i szybkim przyswojeniem sobie jędrnego, dość wulgarnego żargonu. Nie mogło być inaczej, gdy trzeba było obcować i z takimi typami:
Godzinami gorszył Grześ ze Szczecinka;
głowa łysa, broda: ruda szczecinka.
Gawędy snuł jak żywe,
gramatyk Q miał ksywę,
gdyż używał „kurwa” zamiast przecinka.

Portret Miluszki

Domyślił się, że mężczyzna obok, to mąż Doroty, a chłopak najprawdopodobniej jest jej synem. Pamiętasz, ja tobie mówila o tej Polce, to je ona, Dorota... - zwróciła się do męża Miluszka

Jak? To rzeczywiście niespodzianka!... - powiedział Filip z udawaną wesołością. Minął pierwszy szok i jego umysł zaczynał pracować.

Powrót do zagubionych marzeń

Ta historia mogłaby się przydarzyć każdemu. Wszyscy mamy swoje wspomnienia z okresu młodości , które dopiero z perspektywy upływającego czasu stają się pewnego rodzaju odskocznią od coraz szybciej pędzącej codzienności. Emocjonalny smak tych wspomnień jest jak przysłowiowe wino, im jesteśmy starsi, tym lepiej smakuje.

Singiel

Będąc w czwartej klasie
podstawówki, równocześnie jako
uczeń drugiej klasy szkoły
muzycznej, został wytypowany
do udziału w konkursie, który miał
odbyć się w Nowej Hucie, gdzie startowali
uczniowie z kilku województw. Wraz
z inną uczestniczką zdobyli II miejsce
ex aequo. Miejsca pierwszego nikt wtedy
nie zdobył..

Smak metamorfozy

Matylda stała zdruzgotana świadomością, że widzi go po raz ostatni i że to ona go tam wysyła. Miała ochotę krzyknąć: „Wracajcie”! Ale zaraz przyszło opamiętanie i myśl: czymże jest moje cierpienie naprzeciw jego cierpień?... Nie mogę mu pomóc, nikt nie może. A on może zwariować ze strachu i paniki. Co czuje to biedne stworzenie, to tylko ono wie… – myślała, zalewając się łzami nad nim i nad sobą.
Ruszyli.

W cieniu przeznaczenia

Było ciepłe, wrześniowe popołudnie. Kuba stał na peronie, czekając na pociąg. W tym czasie pośpieszny, Paryż - Warszawa wtoczył się na sąsiedni tor. Powiało wielkim światem. Patrzył na wysiadających podróżnych, gdy ktoś wykrzyknął jego imię. Spojrzał i dostrzegł w drzwiach. Smukła sylwetka i wytworny strój świadczyły o tym, że wraca ze stolicy mody.

Witaj! – Różo Pustyni…

Myślę o czym lub o kim jest ta książka?... o ludziach? o życiu?...
Ludzie! - jedni chcą życie przeżyć, inni - są i tacy - próbują je wyżyć...

O wariacie! - powiem... Ale ktoś kiedyś zapytał:

"Gdzie szukać szaleństwa, jeśli nie w domu wariatów...", a książka jest o kimś wystarczająco szalonym! - by chcieć życie wyżyć i nie dość obłąkanym, by je przeżyć.