Format: 148x210, Rok wydania: 2013

SŁOWO WSTĘPNE
Odpowiadając na propozycję wydawcy, pragnę się wytłumaczyć dlaczego piszę. Jest to moja czwarta książka po; „Życie jest walką”, „Światła na ściernisku”, „Grzęzawisko nadziei”.
Jestem lekarzem, od dłuższego już czasu, w stanie spoczynku. Niedługo już skończę siedemdziesiąt pięć lat. Kiedy patrzę wstecz na swoje życie widzę Moc Bożą, która przeprowadziła mnie przez te wszystkie lata wielkiej aktyw-
ności potrzebnej do spełnienia moich powinności i pragnień. Wybór zawodu i życia w małżeństwie przypadł na lata sowieckiej niewoli, braku perspektyw na przyszłość, prześladowań. Moja znajomość Boga nie była oparta na wiedzy teologicznej, czy katechetycznej.

Zdarzyło się w FSC

Fabryka Samochodów Ciężarowych w Lublinie gdzie od 1959 powstawał flagowy produkt – auto dostawcze ŻUK. W tym okresie przybywają bohaterowie powieści do Lublina.

Ze wspomnień

Książka zawiera zbiór błyskotliwych obserwacji stosunków społecznych. Opowiadania te, choć osadzone w różnych kontekstach historycznych, uwzględniają specyfikę epoki wczesnych lat powojennych. Okres ten, dla niezależnych twórców, charakteryzujący się ograniczeniami, wynikającymi przede wszystkim z nowego porządku politycznego, którego Polska stała się częścią, wymagał od autorów nie tyle wnikliwej obserwacji, ale umiejętności eufemistycznego przekazu.

Zew Serc

Książka przedstawia perypetie miłosne młodych emigrantów z Polski na tle Paryża w początku XX wieku. Pierwsza powieść napisana w 1930 roku przez szesnastoletniego wtedy Stefana Wolskiego.

Życie rozgrzane do czerwoności

Chciałoby się rzec, że niniejsza książka nie należy do literatury
autobiograficznej, ale tak nie jest. Ten tworzony z pasją opis mojego
życia jest właśnie dziełem, a to co czyni je choć trochę wyjątkowym
jest potrzeba serca, z którą je napisałam. Chcę, aby przede wszystkim
czytali je moi najbliżsi oraz osoby które miałam przyjemność poznać
i gościć w swym sercu przez długie lata. Spór o sens życia ma naturę
filozoficzną i toczy się od zarania dziejów ludzkości.

Wzdłuż śladów

„Głos uwiądł mu w gardle. Obserwowałem go kątem
oka i miałem wrażenie, że całym wysiłkiem woli stara
się powstrzymać łzy. Jego ciałem wstrząsały dreszcze, ale
przed tym nie mógł się już obronić ani ukryć tego. I myślę,
że świadomość tej niemocy męczyła go dodatkowo.